Θυμάμαι το πρώτο τηλεφώνημα...αγχωμένη μαμά εγώ, που έψαχνε απεγνωσμένα να βρεί σε σύντομο χρονικό διάστημα έμπιστα χέρια να αφήσει την ενός έτους κόρη της, γιατί έπρεπε να επιστρέψει στην δουλειά. Από το πρώτο λεπτό η ήρεμη καθησυχαστική φωνή του Κώστα πλημμύρισε την ψυχή μου ηρεμία και εμπιστοσύνη. Σε δύο μέρες η κόρη μου «επιβιβάστηκε στο καράβι» και ξεκινούσε ένα από τα ομορφότερα ταξίδια της ζωής της...
Γρήγορα αισθανθήκαμε να ανοίγει μια αγκαλιά όχι μόνο για το παιδί μας αλλά για όλη την οικογένεια μας. Δεν θα σταθώ στην επιστημονική κατάρτιση του Κώστα και της Όλγας, με την οποία βοήθησαν την κόρη μου και αργότερα τον γιο μου να προετοιμαστούν για την επόμενη βαθμίδα του σχολείου, γιατί δεν είναι μόνο αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν ως εκπαιδευτικοί.
Αυτό που με γοήτευσε από πολύ νωρίς και με ευγνωμοσύνη ακόμα θυμάμαι είναι το πόσο αγκάλιασαν τα παιδιά μου, καλλιεργώντας τους ηθικές αξίες όπως αγάπη, δικαιοσύνη, σεβασμό, αλληλεγγύη, ανθρωπιά, ανιδιοτέλεια...
Δεν θα μπορούσαν να τα πετύχουν αυτά μόνοι τους, χωρίς την συμβολή της ευρύτερης οικογένειας των «Μελωδίων της Πλώρης». Η αγαπημένη Δώρα όλων των παιδιών, η μαγείρισσα μας, ο γλυκός μας οδηγός Δημήτρης και οι δασκάλες μας πλαισίωναν αυτή την όμορφη οικογένεια που γνωρίσαμε, η οποία μας άνοιξε την αγκαλιά της και μας υποδέχτηκε σε αυτό το ταξίδι.
Τι να πρωτοθυμηθώ...η Όλγα ανακάλυψε την αγάπη της κόρης μου Μαρίλης για το θέατρο, την οποία υποστήριξε και καλλιέργησε με περισσή αγάπη, ανοίγοντας στο παιδί μου την πόρτα για τον όμορφο κόσμο του θεάτρου, έναν κόσμο που έχει χαρίσει μέχρι σήμερα στην Μαρίλη μου πληρότητα, ευτυχία αυτοεκτίμηση και υψηλή ενσυναίσθηση.
Ο Κώστας από την άλλη ανακάλυψε την κλίση του γιου μου Φίλιππου στον αθλητισμό και ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο, μας προέτρεψε να τον εγγράψουμε σε μια αθλητική ακαδημία και έτσι του δόθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσει ένα μακρύ ταξίδι στον χώρο του αθλητισμού, στο οποίο περίσσευαν οι χαρές από τις απογοητεύσεις.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο υποστηρικτικοί ήταν και οι δύο, όταν σε δύσκολες οικογενειακές στιγμές μας βοήθησαν εμπράκτως να τις ξεπεράσουμε...
Πόσο ασφαλής ένιωθα όταν αναγκάστηκα να απουσιάσω για επαγγελματικούς λόγους και η Όλγα ανέλαβε το διάβασμα της κόρης μου για να νιώθει όσο το δυνατόν λιγότερο το παιδί μου την έλλειψη της μαμάς του...
Ο Κώστας τους ομόρφαινε τις μέρες τραγουδώντας τους με την κιθάρα του, γαληνεύοντας την ψυχή τους και μεταφέροντας τους την αγάπη του για την μουσική και τις τέχνες...
Η Όλγα τους διάβαζε παραμύθια ταξιδεύοντας την ψυχή τους σε κόσμους μαγικούς και καλλιεργώντας τους την φαντασία...
Και πόσα άλλα μπορώ να θυμηθώ και να πω, θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να χωρέσω τις αναμνήσεις αυτών των συνολικά οχτώ χρόνων...
Η κόρη μου σε λίγους μήνες κλείνει τα δεκαοκτώ και ο γιος μου τα δεκαπέντε...Στην βαλίτσα τους όταν αποβιβάστηκαν από αυτό το «καράβι» έχουν πολλά δώρα...
Έχουν φιλίες που κρατάνε μέχρι σήμερα, έχουν τις πιο γλυκές αναμνήσεις σε σχέση με τις επόμενες βαθμίδες του σχολείου...είναι καλοί χαρακτήρες, σέβονται τον συνάνθρωπο τους, έχουν μάθει να λειτουργούν ομαδικά...πάνω από όλα όμως, έχοντας λάβει τόση αποδοχή και αγάπη από τους πρώτους τους δασκάλους, έχουν περίσσευμα αγάπης για να δώσουν και εκείνα με την σειρά τους στον συνάνθρωπό τους.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που έχω σε σχέση με την εκπαίδευση των παιδιών μας, έχοντας διανύσει ήδη εικοσι τέσσερα χρόνια στην εκπαίδευση...πολύ πριν γίνω και εγώ η ίδια εκπαιδευτικός πίστευα ότι η εκπαίδευση είναι λειτούργημα... και τώρα με την εμπειρία εικοσι τεσσάρων χρόνων στην πλάτη μου, έχοντας γνωρίσει ανθρώπους σαν τον Κώστα και την Όλγα, έχω κατάλαβει ότι ο «ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ» πρέπει να είναι πρώτα απ’ όλα και πάνω απ΄ όλα «ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ».
Σας αγαπάμε
Σ.Κ.